วันพุธที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2556

เบ้า เปิบพิสดารแบบฉบับชาวอิสานของแท้


พักนี้หมดมุขบ่อยไอเดียตีบตันมืดบอดไม่โลดแล่นปรู๊ดปร๊าด   กว่าจะหาอะไรมาเป็นวัตถุดิบในการเขียนให้แควน ๆ ได้อ่านกันแต่ละอย่างแต่ละเรื่องนั้นแสนเข็ญ    ความที่ผมเป็นคนอีสานโดยรากเหง้าและหลัง ๆ นี่มีโอกาสได้กลับถิ่นกำเหนิดที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ    อย่ากระนี้กระนั้นวันนี้ผมจะมาอภิปรายว่าด้วยเรื่องอาหารการกินของชาวอีสานกันอีกสักเรื่องกันดีกั่ว..เอ๊ย..! ดีกว่า...ฮ่า ๆ   ส้มตำปลาร้าเร๊อะทั่น  เฮ้ยไม่  ..มันพื้น ๆใคร ๆ เขาก็รู้จักกันแถมมีขายให้กินแทบทุกตรอกซอกซอย  เรียกได้ว่ามันเป็นอาหารดีสานที่ถูกยกระดับขึ้นเหลาเข้าขั้นอินเตอร์   และมันก็เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายแทบทุกเกลุ่มทุกระดับชั้นกันแล้ว..   งั้นไข่มดแดง และแมลงทอดทั้งหลายล่ะ ตั๊กแตนทอด  หนอนไหมทอด  เขียดทอดอะไรจำพวกนี้น่ะ........ฮึ้ยยยย...นี่ยิ่งก็ไม่แปลกมีให้ซื้อหากินกันได้ไม่บากลำบนขนขวายเท่าใดนัก....เอ่อ.....ถ้างั้นมันคือสวรรค์วิมานชาเขียว ชูชิ อะไรกันล่ะครับคุณชาคริตคร๊าบบบ..??

เอ่อ..แห่ะ ๆ ...เบ้าครับรู้จักกันบ้างไหมล่ะครับเบ้าน่ะ..?? นั่นแน่   ไม่รู้ใช่ไหมเล่า  ไม่แปลกหร็อกที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก  แม้ผมเองคนอีสานโดย DNA แท้ ๆ ยังเลือนมะลายหายไปจากความทรงจำที่ล่วงเลยตามกาลเวลา  จวบจนวันที่ผมได้ไปเดินตลาดนัด ไทย-ลาว ที่อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนคพนมเมื่อคลาที่ผมกลับบ้านไวๆ ที่ผ่านมา   จึงได้ย้อนความทรงจำกับอาหารพิสดารอย่างเบ้าในวันนี้...   นั่นแม่นหยังครั่บ.? คำถามแรกที่ผมเห็นก้อนกลม ๆแต่ไม่เกลี้ยงคล้ายพลุหรือไม่ก็ลูกปืนใหญ่สมัยนเรศวร  มีขนาดเขื่องประมาณเท่าลูกเปตอง  ลูกเทนนิส สีดำ ๆ ทึบ ๆ เต็มกระสอบกระบุง........เบ้าครั่บบ่อฮู้จักติเบ้า..? คนขายตอบพลางสวนทางด้วยคำถามบวกสีหน้าไม่สบอารมณ์ อันเนื่องมาจากคนถามนั้น ( ผมเอง ) ดูหน้าตาก็บ่งบอกถึงรากเหง้าอย่างชัดแจ้งอยู่แล้ว   หาได้ละม้ายคล้ายคลึงเกาหลี ญี่ปุ่นหรือชนชาติเผ่าพันธ์อื่นแต่อย่างใดไม่  ดั้งก็แม่บ ๆ แก้มกรามรึก็โหนก ๆ  แถมทำลืมชาติกำเนิดมาถามเป็นว่าไม่รู้จักเบ้าซะงั้น....บ๊ะหมอนิแหมะ..ฮ่า ๆ