เมื่อวันอาทิตย์ ( 9/12/55)
เวลาประมาณ 2 ทุ่มก่า ๆ ขณะขับรถกลับจากกินลมชมวิวทิวทัศน์ท้องทุ่งเหลืองอร่ามทานตะวัน
พร้อมกับดื่มด่ำธรรมชาติริมเขื่อนป่าสัก ลพบุรี
บ่ายหน้ามุ่งสู่ กทม. พลัน.. ! เสียงริงค์โทนสำเนียงดนตรีประกอบจากเกมส์นกกริ๊ว(Angry
Birds) ของโทรศัพท์ส่งเสียงดังสนั่นโสต..........วัตต์ พรุ่งนี้ไปเขาใหญ่กันไหม เราไปกันเองไม่เยอะร๊อก...2-3
คนเห็นว่าวัตต์หยุดวันจันทร์คิดว่าน่าจะว่างก็เลยชวนไปไหม๊...?
เออล่ะเหว๋ย...นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งแต่หัดปั่นที่หัวถนน และก็ครั้งแรกของ เฮียป๋องเจ้าสัวเบเกอรี่ เจ้าของสายเรียกโทรศัพท์เชื้อเชิญละคนท้าทาย
ประหนึ่งว่าถ้ายังไม่เคยแม้เพียงครั้งในการขึ้นเขาใหญ่ด้วยรถถีบ
ก็น่าจะยังไม่จบหลักสูตรวิชามาร ลมปราณพาลแตกดับให้แดดิ้นด้วยวลีเยาะหยันเสียดเย้ยถากถางจากผองเหล่าน่องเหล็กชาวหัวถนนประมาณนั้น...แฮ่
OK ..ว2 ว8..ผมตกปากรับคำอย่างว่านอนสอนง่าย
เอาก็เอาฟร๊ะ...ได้ไม่ได้มีอะไรให้ต้องอายอีกเล่า รถหนัก ๆบ้าน ๆรถถังก็ไม่ปาน รองเท้าก็เก่า ๆ แถมคนขี่ก็ดันแก่นั่งนับนิ้วดูกี่เที่ยวกี่เที่ยวก็ยังไม่เห็นว่ามีอะไรที่ต้องเสีย แม้ว่าลึก ๆ นั้นก็หวั่น ๆ
จะโดนถากถางหยันเหยียดจากการที่รับปากแล้วอาจจะทำภารกิจไม่สำเร็จลุล่วง...แต่ถึงไม่สำเร็จอย่างน้อย
ๆ ก็พอจะที่จะหาคำแก้ตัวได้มั่งล่ะว้า....ฮ่า
ถึงที่หมายร้านค้าก่อนด่านทางขึ้นเขาใหญ่ฝั่งปราจีนเวลาก็ล่วงเลยย่างเข้าเกือบ
ๆ 11 โมง มอง ๆ
ดูสองฟากฝั่งถนนนั้นรถราก็วิ่งขึ้นลงกันให้ควัก อืม..วันนี้วันหยุดสายป่านนี้แล้วข้างบนเขานั่นหน้าจะคลาคล่ำไปด้วยผองเหล่าขาแรงที่ขึ้นนำไปก่อนแล้ว
เราน่าจะฝากรถไว้ที่ร้านแล้วปั่นขึ้นตามไปสมทบ รับทราบโดยหน้าที่โดยไม่มีเวลาพิเลียดพิไลจัดแจงเร่งประกอบตรวจเช็คความพร้อม
ลมยาง อ๊ะไม่ต้องห่วงสูบตั้งพื้นกองกลางวันนี้ถือวิสาสะติดรถมาด้วยกันเหนียว เบาะ เบรกเกียร์ หมวก แว่นเช็คครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทาง
ผ่าง....! เกิบ
..เอ๊ย..รองเท้าตรูไปไหนฟร๊ะ..? ผมอุทานใจอย่างตกใจละคนครุ่นคิดว่าเอามันมาด้วยหรือเปล่าทำไมไม่เห็นมีร่องรอยวี่แววเลยทั้งที่ค้นทุกซอกมุมในรถอย่างละเอียด..ก็เมื่อคืนใส่ถุง
(แต่ยังไม่ใส่กระเป๋า )เอาไว้แล้วแล้วนี่นา ...เออเว้ยเฮ้ยเวรแล้วสิกรู...ไปนวดแผนปัจจุบันลืมพกถุงยางแล้วไซร์ฉันใด จะมาปั่นขึ้นเขาใหญ่แล้วลืมเกิบก็ฉันนั้น......โห้......!
มุขไม่ฮาพาเครียดยกก๊วนซะแล้วสิเนี่ย......คู่ไหนน่าจะทำหน้าที่ทดแทนได้ทัดเทียมมั่งว้า.....?
นี่ไงเสียค่าโง่ ซื่อบื้อ หรือวลีไหน
ๆ ที่จะสรรค์หามาตอกย้ำซ้ำเติมก็สุดแท้
แต่ที่แน่ ๆ แก้ปัญหานี้ได้ด้วยเงินตราเป็นราคาเงินสดโดยมิได้ผ่อนจ่ายชำระผ่าน
Aeon แต่ประการใด...ฮา.. 1500 บาทครับ และมันก็ยังไม่รวมคลีตด้วยอีก
400 ..ดี..สม..สาธุ๊........มันอาจจะน้อยนิดสำหรับใครบางคน แต่สำหรับผมนั่นมันหมายถึง Shifter Deore ที่ผมนั่งเฝ้ามองเวปซื้อขายเป็นเวลาช้านานล่วงเลยหลายเดือน
เผื่อชุดดิสก์เบรกน้ำมันที่มีไว้ในครอบครองจะได้สิงห์สถิตบนแฮนด์ครบคู่กันได้ซะที.....กรรมเวรจริง
ๆ..
2-3โลเมตรแรกก็ลืมแล้วครับว่าผิดอะไรมา
พลาดอะไรไป
บกพร่องกันตรงไหน..........ในหัวตอนนี้ กรูจะถีบรถถังหนัก 85
กิโลรวมพลขับขึ้นให้พ้นเนินแต่ละเนินโดยที่ขาไม่แตะพื้นเพื่อลงลากจูง
และเกาะกลุ่มขาแรงสองคันข้างหน้านั้นได้อย่างไร.........โฮ้...นี่นอนอยู่บ้านกดรีโมทดูเกมส์โชว์และละครหลังข่าวนี่มันลำบากตรงไหน
(ว๊ะ)..แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ พร่ำบ่นไปก็เท่านั้นก้มหน้าก้มตาปั่น โยก ซอย หายใจเข้าปอดให้ได้ปริมาณมากสุดในแต่ละครั้งซึ่งถ้ารูจมูกเราติดเทอร์โบไอดีได้เสมือนเครื่องยนต์รถแล้วล่ะก็
อารมณ์นี้ผมคงไม่รั้งรอใคร่ครวญจัดเต็มแบบทวินเทอร์โบ แถมพกด้วยอินเตอร์คูลเลอร์ซูเปอร์ชาร์ต...เพื่อดึงทอกซ์หนัก
ๆจากจุดหยุดนิ่งก่อนจะเผายางล้อฟรีพุ่งกระชากถ่มถุ๋ยดุจหัวกระสุน M-79 ออกจากปลายกระบอกจาก 0-100/กม/ชม
ภายในไม่เกิน 2 วิ....
ห่ะฮ้า...........ความพยายามอยู่ที่ไหนความพยายามก็อยู่ที่นั่นซิวะ..เวลาผ่าล่วงเลยชั่วโมงแก่
ๆ พวกเราก็หอบเอาร่างอันสบักสบอมมาถึงยอดเขาแต่ด้วยเวลลาที่มีอยู่อย่างจำกัด
เนื่องเพราะต้องวกเข้าไปซื้อรองเท้าใหม่ถึงในเมืองปราจีน (ร้านแสงอรุณ
)เมื่อเช้า
เกรงว่าหากขึ้นเขาเขียวต่อก็น่าจะพอได้แต่ขากลับนั้นก็สุ่มเสี่ยงที่จะต้องประจันหน้ากับฝูงช้างป่าที่เริ่มจะออกหากินดังจะเห็นได้จากกองอุจจาระเรี่ยราดเอาไว้รายทางเป็นระยะ
ระยะดูไร้อารยะธรรมยิ่ง...มันเลอะล้อรถตรูรู้ไม๊ฟระ..!!
ก็เป็นอันว่าทริปนี้ซึ่งเป็นทริปชวนถีบขึ้นเขาใหญ่ทริปแรกของกระผมก็จบลงด้วยความสะบักสบอมหมดเรี่ยวแรงน้ำเต้าฮู้....หมดสิทธ์ที่จะซึบซาบกับสองฝากฝั่งถนนอันงดงามของความบริสุทธิผุดผ่องต้นไม้น้อยใหญ่ร่มรื่นเขียวขจีของเขาใหญ่ แต่..ก็พอจะกระเบียดเก็บเอาภาพมาฝากได้เท่าที่กล้องดิจิตอลตัวโบ
ๆ ...(ราณ) จะเก็บเอาไว้ได้หลังจากที่มันสวาปามแบ็ตเตอร์รี่ ขนาด 2- A อย่างตะกระตะกราม...อย่างนี้ต้องมีไฟต์ล้างตาเชื่อเถอะ.. ขอบคุณครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น